Əlcək (Ukrayna nağılı)

Bir baba meşə ilə yol gedirdi, onun dalınca balaca bir it qaçırdı. Baba az getdi, çox getdi, əlcəyini düşürdü. Bir siçan əlcəyi gördü, içinə girdi və dedi:

- Mən burda yaşayacam.

Bu vaxt bir qurbağa – hop-hop - hoppanıb gəldi və soruşdu:

- Əlcəkdə kim yaşayır?

- Mən hər şeyi gəmirən siçanam! Bəs sən kimsən?

- Mən isə hər yerə hoppanan qurbağayam. Olar gəlim?

- Gəl!

İndi onlar iki nəfər oldular. Birdən dovşan qaçıb gəldi. Əlcəyə yaxınlaşdı, soruşdu:

- Əlcəkdə kim yaşayır?

- Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa. Bəs sən kimsən?

- Mən ora-bura qaçan dovşanam. Məni də buraxın!

- Gəl!

İndi üç nəfər olduar. Yaxınlıqdan tülkü qaçırdı:

- Əlcəkdə kim yaşayır?

- Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan. Bəs sən kimsən?

- Mən isə quyruğu ala tülkü xalayam. Məni də buraxın!

İndi onlar dörd nəfər idilər. Gördülər ki, bir canavar qaçır, özü də əlcəyə tərəf gəlir. Canavar soruşdu:

- Əlcəkdə kim yaşayır?

- Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan, quyruğu ala tülkü xala. Bəs sən kimsən?

- Mən ağzı qara canavaram. Məni də buraxın!

- Yaxşı gəl!

Canavar da özünü içəri saldı. Beş nəfər oldular. Birdən hardansa bir qaban peyda oldu.

- Xor-xor-xor, əlcəkdə kim var?

- Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan, quyruğu ala tülkü xala, ağzı qara canavar. Bəs sən kimsən?

- Mən vurub yıxan qabanam. Məni də buraxın!

Bu nə işdir, hamı əlcəkdə yaşamaq istəyir.

- Sən bura girə bilməzsən!

- Birtəhər girərəm, buraxın!

- Neyləmək olar, gir!

- Qaban da içəri girdi. İndi altı nəfər oldular. Elə darısqallıq idi ki, tərpənə bilmirdilər!

Birdən ağaclar şaqqıldadı, meşədən bir ayı çıxdı. О da əlcəyə yaxınlaşdı, böyürməyə başladı:

- Əlcəkdə kim yaşayır?

- Hər şeyi gəmirən siçan, hər yerə hoppanan qurbağa, ora-bura qaçan dovşan, quyruğu ala tülkü xala, ağzı qara canavar, vurub yıxan qaban. Bəs sən kimsən?

- Ah, ah, ah! Necə də çoxsunuz! Mən də ayı dayıyam. Məni də buraxın!

- Səni necə buraxaq? Heç üzümüz tərpənə bilmirik.

- Birtəhər!

- Gəlirsən, gəl! Amma ehtiyatla!

Ayı da üzünü əlcəyə saldı. Yeddi nəfər oldular. Özü də elə darısqallıq idi ki, əlcək az qala cırılacaqdı.

Bu vaxt baba xəbər tutdu ki, əlcəyini itirib. О əlcəyini axtarmağa başladı. İti özündən də qabağa qaçdı. Az qaçdı, çox qaçdı, gördü ki, əlcək yerdədir, özü də tərpənir. İt hürməyə başladı:

- Hav-hav, hav!

Heyvanlar qorxdular, əlcəkdən çıxıb hərə bir tərəfə qaçdı. Вaba isə yaxınlaşıb əlcəyini yerdən götürdü.